Luid lachend en zingend trof ik ze aan. Mijn twee dochters. Springend op de bank. Iets wat zij bij ons thuis niet mogen doen. Maar nu hadden ze zich samen verenigd. En durfde ze samen best iets te doen waarvan ze weten dat het niet mag. En dat was stiekem nog heel erg leuk ook. Ik had het deze week al een paar keer tegen ze gezegd en toch.. besloten ze om het gewoon weer te doen. Ik voelde de frustratie in mij opkomen.
Ik probeer als moeder echt mijn best te doen om mijn kinderen zo goed mogelijk op te voeden. Maar het is niet makkelijk. Ik neem namelijk ook mezelf mee in de opvoeding. En ik ben soms ongeduldig. Of laat mij leiden door emoties. Ben soms te moe om samen te spelen. En die imperfectie, kennen mijn kinderen ook. Ik maak fouten en soms gaat het niet zoals ik had gewild. Maar wat er ook gebeurd, aan het eind van de dag vertel ik mijn meiden altijd dat ik van ze houd. Dat ze altijd mijn meisjes zijn, hoe bont ze het ook gemaakt hebben.
Laatst las ik de bekende tekst uit Lukas 11. “Welke vader onder u zal aan zijn zoon, als hij hem om brood vraagt, een steen geven, of ook als hij om een vis vraagt, hem in plaats van een vis een slang geven, of als hij ook om een ei vraagt, hem een schorpioen geven? Als u die slecht bent, uw kinderen dus goede gaven weet te geven, hoeveel te meer zal de hemelse Vader de Heilige Geest geven aan hen die tot Hem bidden?” – Lukas 11:11-13.
Als ik, als imperfecte moeder al zoveel van mijn kinderen houd. Dat dat niet minder wordt als ze iets doen wat niet mag. Ook niet als ze het wel tien of twintig keer doen. Dan vraag ik mij af hoe mijn hemelse Vader Zijn liefde voor mij dan wel niet moet zijn? Hoeveel meer zal onze Hemelse Vader ons liefhebben. Hoe kijkt Hij naar ons? Hoeveel wil Hij voor ons doen? Hij heeft de volmaakte liefde, nog zoveel meer dan ik mij kan voorstellen. En die heeft Hij ook voor jou!
