In maart ging Esther, voor het eerst alleen, vol goede moed en met de nieuw vertaalde versie van “communiceren met God”, naar Oeganda. Het woord ‘corona’ was toen nog op de achtergrond en was helemaal niet waar mensen in Oeganda mee bezig waren.
Tijdens de eerste conferentie besloot de Oegandese president in navolging van andere landen om een totale lockdown in te voeren. In dezelfde tijd besloot Nederland haar grenzen te sluiten. Daarna volgde voor ons spannende tijden. Kan Esther nog terug en is er nog een vliegtuig die haar komt halen? Erik heeft vele uren aan de telefoon gezeten om dit te regelen. Gelukkig, met de laatste vlucht op 20 maart kwam Esther veilig in Nederland aan.
Esther heeft deze reis nog één conferentie kunnen doen in Hoima. Deze conferentie stond helemaal in het teken van de cursus “communiceren met God”.
De cursus is inmiddels vertaald in het Engels, en in Luganda en sinds kort in het Alur. De stamtaal van de mensen die in West Nile en in een groot deel van Congo wonen.
Zo mooi om mee te maken dat mensen in hun eigen taal te kunnen onderwijzen over communiceren met God.
Toch is deze reis niet voor niets geweest, ondanks dat een groot deel van de activiteiten niet door zijn gegaan. God heeft weer nieuwe contacten gegeven en deuren geopend. Tijdens de conferentie kwam er een man naar Esther toe en vertelde dat hij hier was op aanraden van de chauffeur die Esther reed van en naar de conferentie. Hij was zo onder de indruk van het onderwijs dat werd gegeven. Deze man is verantwoordelijk voor een heel aantal gemeentes in een ander deel van Oeganda. Hij heeft gevraagd of wij daar ook onderwijs willen gaan geven.
Er zijn nog meer mooie dingen gebeurd tijdens deze reis. We delen graag twee mooie getuigenissen:
Op het politiebureau
“En we verwachten je morgenochtend om 09.00 bij de politie”.
Ik was net aangekomen in Hoima om de eerste conferentie te beginnen en was niet voorbereid om bij de politie te moeten komen. De volgende morgen ging ik samen met een aantal voorgangers naar het politiebureau. Inmiddels was mij verteld dat ik verhoord zou worden door ‘het hoogste orgaan’ van de politie van het district.
Op zondag zingen in de kerk dat ik niet bang ben, vind ik niet lastig. Maar toen, op dat moment voelde ik mij verre van comfortabel. Daar zat ik op het bankje in een politiebureau in Afrika. Een man in uniform kwam binnen, overzag de situatie en begon vreselijk te schreeuwen tegen ons. Aangezien dit in hun stamtaal was, voelde ik mij niet aangesproken. Maar ineens draaide hij zich om en begon in het Engels tegen mij te schreeuwen. De meest nare woorden vlogen mij om de oren en ik voelde mij geïntimideerd door deze man.
Ineens bedacht ik mij dat mensen in Nederland voor mij aan het bidden waren. Een vriend had voor mijn vertrek gebeden dat ik beschermd zou zijn door het bloed van Jezus. “Heer, Uw bloed….” Verder kwam ik niet. Dwars door mijn gedachten, bleef de man tegen mij schreeuwen.
Ineens kwam er nog een man het politiebureau binnen. Hij wilde mijn documenten en verdween. Even later moest ik ook komen. De man bekeek mij en keek in mijn paspoort. “Ik wil beginnen om mijn excuses te maken voor het gedrag van mijn collega” en ik wil je welkom heten in mijn land.”
Gebeurde dit echt? Dit was zo anders als een paar minuten daarvoor.
“Wat kom je hier doen?” Ik vertelde de man wat de reden van mijn bezoek naar Afrika was. Hij keek mij aan en zei: “Ik ben ook een christen, maar Gods stem verstaan is nieuw voor mij.” “Ik zou ook graag naar je conferentie komen, helaas kan dit niet. Maar jij hebt hier alle vrijheid. Ik geef je mijn persoonlijke nummer en je mag mij altijd bellen.” Toen mocht ik gaan .Ik was zo verbaasd over de verandering, dat ik de man geloof ik heel vaak bedankt heb.
Ik wilde net naar buiten lopen toen hij mij terugriep. “Wil je voor mij bidden en ook vragen of God iets voor mij heeft?” Daar stond ik, te bidden en te profeteren over de baas van de politie. Wat een prachtig einde van zo’n spannend begin!
God van het weer
Nu een belangrijke nieuwsupdate: ”Iedereen in het land moet rekening houden met ernstige overstromingen.”
Het laatste nieuws had ik vast niet goed gehoord en dus vroeg ik het even na aan één van onze vrienden die naast mij op de bank zat. “Wat zeiden ze over overstromingen?”
“Oh dat het goed is om extra eten in huis te halen, er kunnen overstromingen komen door de vele regen die er komt.”
Dit was niet waar ik op zat te wachten, het Coronavirus beheerste inmiddels al een groot deel van mijn reis, ik had geen behoefte aan nog meer uitdagingen. “Heer, ik heb genoeg uitdagingen, deze wil ik niet…”
Ik weet heus wel dat ik de stormen in het leven niet uit kan kiezen. Dan koos ik natuurlijk voor de optie: Geen stormen! Maar een virus EN een overstroming dat was echt teveel. Ik besloot om het thuisfront niet in te lichten. Het gebedsbriefje had al genoeg punten.
De eerste conferentie begon en de eerste dag direct na de lunch, begon het heel erg te waaien. Dat voorspelde niet veel goeds. Ik heb een groot geloof, maar vroeg toch even voor de zekerheid of het veilig was om door te gaan. “Natuurlijk, geen probleem, begin maar” was het antwoord.
Ik was net goed op weg in mijn nieuwe hoofdstuk, toen het begon. Niet eerst zachtjes…nee, de hemelsluizen gingen echt wijd open. Met bakken kwam het uit de lucht. Omdat het dak van de kerk uit tinnen platen bestaat, is jezelf verstaanbaar maken bijna onmogelijk.
Normaal gesproken in zo’n situatie roep ik Erik en zeg ik met veel bravoure dat Erik voor het weer gaat bidden. Maar Erik was er niet en alle ogen waren op mij gericht. Boven het lawaai van de regen, schreeuwde ik: “laten we met z’n allen bidden dat de regen stopt en dat er geen overstromingen komen.”
Mijn stem mocht dan duidelijk zijn, maar mijn geloof was niet zo groot. “Heer kom mijn ongeloof te hulp en wilt U de regen laten stoppen…” Dwars door mijn bidden klonk een stem in mijn gedachten. “Spreek met autoriteit en in Mijn naam”.
“Regen stop nu en wind ga liggen.” De woorden waren volgens mij niet echt met autoriteit. Maar ik meende elk woord. Laten we nu stoppen met bidden en verder gaan riep ik tegen de leiders die vol vuur stonden te bidden. Het werd stil en ik begon weer te spreken (Lees: schreeuwen).
Na ongeveer twee zinnen gebeurde het… de regen stopte in één keer, de wind ging liggen en de zon begon te schijnen.
Ik deed alsof het de gewoonste zaak van de wereld was dat God mijn gebeden verhoorde. Maar ondertussen was ik zo verbaasd dat mijn (onze) gebeden waren verhoord, dat ik moeite had met lesgeven. Mijn vertaalster vroeg aan mij of er iets was. Nee, er was niets aan de hand. Het was toch een beetje gek om uit te roepen; “bij mij werkt het ook als ik bid”.
Nog zeker een uur nadat de regen gestopt was moest ik denken aan wat er gebeurd was.
God verhoort gebeden als wij bang zijn, als de storm ons om de oren blaast. Misschien bevind je midden in een storm, weet dan dat God bij je is en je gebeden hoort. God was en is er niet alleen voor mij. Maar Hij is er ook voor jou, elk moment van de dag.
Deze reis was niet zoals alle voorgaande reizen. Maar ook deze reis hebben wij Gods trouw, bescherming en liefde ervaren.
Hij zorgt voor ons, waar wij ook zijn.
Twee bijzondere mensen
Op de foto links is Ps Gilbert en rechts is Ps. Benson. Deze twee mannen hebben de cursus ‘communiceren met God’ vertaald van Engels naar Alur. De stamtaal die hier in Hoima en Nebbi gesproken wordt. Het vertalen is een enorme klus, maar wat zij met liefde en toewijding hebben gedaan. Ook zijn zij onze vaste vertalers als wij hier zijn. En inmiddels niet alleen vertalers, maar is er ook een mooie vriendschap ontstaan tussen ons en hen.