“Heer, verander mij”
Een tijdje geleden was dit een oprechte zin in mijn gebed. Er was iets gebeurd en ik had niet goed gereageerd. Dus ik wilde ook echt veranderen. Nu moet ik er wel bij zeggen dat ik dan graag wil veranderen op momenten dat het mij goed uitkomt. En op een manier die bij mij past. Dat is wel zo fijn.
De tijd verstreek en ik was mijn gebed een beetje vergeten. In een andere situatie had iemand mij echt gekwetst en pijn gedaan. Nadat ik eerst tegen Erik, mijn man, hierover verteld had, ging ik ook (nog) even naar God om te vertellen dat ik zo gekwetst was en hoe oneerlijk de situatie was geweest.
Daarna bleef ik stil, want ik verwachtte dat God mij over de bol zou aaien, gelijk zou geven en de andere partij een lesje zou leren. Nu ben ik hierin vast de enige die zoiets bedenkt, maar het recht stond toch aan mijn kant?
Toen kwam de stem van God in mijn binnenste. “Je hebt gelijk Esther, je bent echt gekwetst en het was niet zoals het hoort.” ( Zie je wel, ik had gelijk en God was het met mij eens).
Maar na de punt kwam er nog meer. God zei tegen mij. “ Ik wil dat jij die persoon die jou gekwetst heeft vergeeft.”
Huh, Misschien heeft U het niet helemaal goed begrepen God, maar ik heb niet iemand gekwetst en pijn gedaan, maar andersom. “Maar jij hebt gebeden dat je wilde veranderen en dit hoort bij veranderen naar Mijn beeld.”
Ik vond het gesprek helemaal de verkeerde kant op gaan. Ik vergeven, terwijl ik slachtoffer ben… Daar wilde ik even over na denken. Maar God had gelijk; ik had gebeden dat ik wilde veranderen. Dat het zo zou beginnen had ik niet ingecalculeerd.
Na een aantal dagen erover denken, besloot ik het toch te doen. Al moet ik eerlijk bekennen dat het meer uit gehoorzaamheid ging, dan uit verlangen om de ander te vergeven of zelf te willen veranderen.
Maar toen ik het gedaan had, veranderde er iets bij mij. Ik kon de situatie loslaten, het bij God laten. Ongeacht wat er nog meer zou gebeuren. Bij God gaat alles anders dan dat ik wens of wil.
En toch…. wil ik toch meer gaan lijken op Hem.
