Toen ik klein was wilde ik graag een prinses zijn. Een mooie jurk, iedereen kent je en is aardig tegen je. Later toen ik wat groter was wilde ik graag in een musical spelen. Gek doen lag me wel. Dat zingen, ach dat kon je toch leren. Op een podium, iedereen klapt voor je.
Later ontdekte ik dat ik graag voor mensen zorg. Dus een logische stap was verpleegkundige worden. Zorgen voor mensen die even niet voor zichzelf kunnen zorgen. Bij de ene zieke mevrouw aan het bed omdat de kinderen ver weg woonden. Of bij de andere zieke meneer omdat hij net geen fijn bericht van de dokter had gehad. En daarna als kraamverzorgende. Zorgen voor een kersverse moeder en haar baby.
Dit was niet op een podium staan of een publiek figuur zijn, maar gewoon bij die ene…..
In 2013 gingen we voor het eerst naar Afrika en daar ging ons hart open. We kwamen op ‘onze’ plek terecht. Het bleef niet bij die ene keer, we gingen steeds vaker. En wat bijzonder was het elke keer. In het begin had ik gedacht dat we hele grote conferenties zouden gaan geven en zouden spreken in hele grote kerken. Dat iedereen wel van ons zou horen. Maar Iemand had een ander plan voor ons. We kwamen in kleine kerkjes midden in de bush. Hielden conferenties op plekken waar amper witte mensen kwamen. Ja, het was wennen; dit had ik niet in gedachten. Ik wilde toch iets belangrijks doen in het koninkrijk van God en nu?
…”Dan laat Hij de 99 overgebleven schapen in de wildernis achter en gaat het weggelopen schaap zoeken. En Hij blijft zoeken tot Hij het vindt” (Lukas 15:4). Jezus liet 99 schapen achter op zoek naar die ene, naar jou en mij. Een prachtig verhaal. Maar ik wilde liever dat iemand anders op zoek ging naar die ene en niet ik.
Er kwam een vrouwenconferentie in Afrika waar ik zou spreken. Ruim 800 vrouwen kwamen naar de conferentie en zelfs kwam er vrouwelijke leider van het parlement van Oeganda. Tjonge dat was wat. Het was inderdaad heel bijzonder. Na een oproep om voor je te laten bidden kwamen 400 vrouwen naar voren. Dit kon ik niet alleen. Gelukkig waren er mensen die mee konden bidden. Er gebeurde veel en ik was heel blij dat ik dit mee mocht maken. Na de conferentie vroeg Erik aan mij: “ En was dit wat je altijd graag hebt gewild?” Ja het was bijzonder en veel vrouwen hadden echt iets ontvangen. Maar ik had met niemand echt contact gehad, daarvoor was het te groot..
Maar ik wilde toch groot? God heeft mij zo gemaakt dat ik het fijn vind om relatie met mensen te hebben, vrouwen in de ogen te kunnen kijken. Ze te kunnen knuffelen. Toch die ene!
Een paar dagen geleden belde een vriendin: “ Ik moest aan je denken, dus ik bel je even…” Op zoek naar die ene, naar mij! En dat vind ik ook gewoon fijn. Op zoek gaan naar die ene en gelukkig ben ik hierin niet alleen. Ik ken veel meer mensen die ook op zoek zijn naar die ene.. Juist in deze tijd is het zo leuk om even op zoek te gaan naar die persoon die even een telefoontje, knuffel of iets van jou wil ontvangen.
Ga je mee op zoek? Naar die ene?
