Heel lang geleden was er in onze kerk een toneelstukje dat opgevoerd werd door de kinderen van de zondagschool, zoals dat in die tijd nog heette. Eén van de kinderen had de prachtige rol van ‘ongelovige Thomas’. Het bewuste jongetje vond het een prachtrol, al ben ik er niet zeker van of pa en ma daar ook zo over dachten. Eén van de zinnen die hij voor deze rol uit zijn hoofd moest leren was: “Alleen als ik de wonden van de spijkers in Zijn handen zie en met mijn vingers kan voelen, en als ik mijn hand in Zijn zij kan leggen, zal ik het geloven.”
Niet een heel makkelijke tekst als je nog niet zo oud bent. Maar papa en mama hadden heel goed met hem geoefend en op de bewuste zondag zaten de ouders met gepaste trots te wachten op het debuut van hun zoon. Maar op het grote moment was het toch allemaal wat spannend: “Alleen als ik, als ik…begon hij vol enthousiasme en toen werd het stil. Papa ging al half staan om de woorden voor te zeggen, toen hij vol vuur riep: “Nou ja, als je maar gelooft!” De hele zaal moest erg lachen, omdat het er zo grappig uit kwam. Daarmee kwam een einde aan zijn debuut. En volgens mij ook een einde aan zijn toneelcarrière. Tot groot verdriet van pa en ma.
Nou ja, als je maar gelooft! Thomas kon pas geloven dat Jezus echt was opgestaan uit de dood, als hij het met zijn eigen ogen zou zien. De echte geloofshelden zeggen nu: Dan is het geen geloof meer.. Dat klopt. Geloof is het bewijs van de dingen we (nog) niet zien. Maar om eerlijk te zijn, dat vind ik soms wel lastig. Zo ook nu. Binnenkort gaan we weer naar Afrika en daar heb ik heel veel zin in. Om deze reis te kunnen maken is ook geld nodig. Fountains of Joy zorgt ervoor dat de conferenties er zijn, iedereen een gratis lunch krijgt en zo kan ik nog door gaan.
Er zijn al heel wat reizen geweest en ik kan echt zeggen dat God trouw is en dat er altijd genoeg was om de reis te kunnen maken. Maar God houdt volgens mij ook wel van spanning, van mijn geloof een beetje oprekken, want de financiën zijn er nooit ruim van tevoren, maar vaak net op tijd. In de loop der jaren heb ik geleerd om er niet meer wakker van te liggen en nagelbijtend door het huis te lopen, maar toch….het blijft wel een les om te leren.
Geloven in iets wat ik (nog) niet zie, wat ik niet in handen heb. Maar we maken wel plannen, bereiden studies voor, plannen een schema en in geloof bevestigen we aan ons team dat er genoeg geld zal zijn. Geloven is geen eindbestemming, maar een reis. En voor mij een reis die mijn hele leven duurt. Ik leer en groei steeds een beetje meer. En wat is het dan fijn om ‘geloofs-reisgenoten’ te hebben die ook op reis zijn om te leren en uit te stappen en te ontdekken.
Niet om elkaar er fijntjes op te wijzen dat we er nog niet zijn. Maar om elkaar aan te moedigen en te bemoedigen. En met vallen en opstaan te weten: Nou ja, als je maar gelooft!
