“Ben je een onderwijzeres?”. Ik verwachtte een helder en duidelijk “ja” op mijn vraag. Al vanaf het begin dat ik in deze dienst zat, tijdens onze missie in Afrika, had ik haar zien zitten. Elke keer als ik naar haar keek kwam er heel duidelijk in mijn gedachten: ‘teacher’. Dus toen ik haar naar voren riep en deze vraag stelde, was mijn verbazing op z’n zachtst gezegd groot toen zij “nee” antwoorde.
Van de twee jonge mannen die met ons mee reisden ging het hoofd meteen omhoog en verbaasd staarden zij mij aan. Oei, een fout, wat nu? Opnieuw keek ik haar aan. “Houd je ervan om te onderwijzen?” Een paar diepbruine ogen keken mij heel even stralend aan en een volmondig ja ging gepaard met haar sprekende ogen.
Ik vertelde haar dat God een plan met haar leven had. Zij zou lesgeven aan kinderen en een bediening hebben en veel kinderen onderwijzen over God. De profetie over haar leven ging nog even door. En schijnbaar emotieloos ontving zij de woorden die ik uitsprak over haar leven. Terwijl ik uiterlijk rustig bleef, begon ik binnenin mij wat onzeker te worden. “Heer, heb Ik u wel goed verstaan?” Er is geen reactie bij de vrouw voor mij.. Zit ik op de goede golflengte met U?
Het moment was voorbij. Andere mensen ontvingen ook een woord van God. Na de dienst wilden veel mensen ons nog even groeten, of even wat aan ons vertellen. Het kerkgebouw was bijna leeg toen er nog iemand op ons afstapte. De vrouw over wie ik geprofeteerd had dat zij les zou gaan geven. Lachend kwam ze op ons af. “Nadat ik de profetie had ontvangen, ben ik naar huis gerend en heb dit opgehaald.” Ze gaf mij een dik boek waarop stond: Childrens ministry Africa. “Dit boek heb ik in 2018 gekocht, omdat ik zo’n verlangen had om kinderen te gaan lesgeven. Kijk, ik heb het doorgelezen en aantekeningen gemaakt. Maar daarna ging ik zo twijfelen dat ik het boek in de kast gezet heb. En ik heb er niets meer mee gedaan. Dat gaat nu veranderen hoor!” zei ze. “De woorden waren precies voor mij, nu weet ik zeker dat ik kinderen mag gaan lesgeven over God. Wat ben ik blij dat jullie naar Afrika zijn gekomen. En precies op het goede moment.”
Als ik af gegaan was op haar gezichtsuitdrukking, had ik echt gedacht, fout! Verkeerd verbonden! Maar wat ben ik blij dat ik doorgegaan ben. Ik heb die avond niet alleen haar bemoedigd met een woord van God. Maar zij heeft mij ook bemoedigd door het boek te gaan halen en mij te vertellen dat zij dit al zolang als verlangen met zich meedroeg.
Het blijft een beetje spannend om woorden van God door te geven. Ben ik goed verbonden, is een vraag die wel eens bij mij opkomt. Maar wat ik steeds meer ontdek, is dat God gelukkig beter weet wat iemand nodig heeft, dan ik.
God wil ook jou bemoedigen met woorden van Hem. Hij weet wat je nodig hebt. En zelfs al staan jouw dromen en verlangens al jaren in de ‘kast’…God vergeet ze niet! En dan kan er zo een moment komen dat God je herinnert aan die mooie dromen.
